Хоб дидам, ки море, ки маро аз љои ноф пинљид, оби сабзи пур аз тухмњои хурдакак баромад ва имрўз хоб дидам, ки ман дар хонаи пештараамон њастам ва аз мактаб баромада, кафшњоямро пушидам, баъд онҳоро ёфтам ва баъд аз он модарам ба ман кафшҳои сиёҳу сафед харид ва ман бо онҳо берун баромадам ва борон борида ба лойи ғафс даромад ва вақте ки ман чанд метр берун баромадам, майдонча гашт ва мағозаҳо то имруз Кафшхоямро шуста, ба даруни он тимьяни сабзи мулоим андохтам, ки намиро гирифтан мехостам куртаи кабуд харам, аммо хайрон шудам, ки пиразан шудам.